Veronica Vos, geboren 1946 op Curaçao    

Na de Vrije School in Den Haag en later de Geert Groote school in Amsterdam volgde ik de kunstopleiding aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Tien jaar later volgde ik opleiding voor kunstzinnige therapie aan "de Wervel" in Driebergen. In 1971 tot 1991 begon ik met lesgeven: boetseren, tekenen en schilderen op de biologisch-dynamische land- en tuinbouwschool "Warmonderhof" in Kerk-Avezaath in de Betuwe. Warmonderhof was gevestigd op het schitterende, hortusachtige landgoed Thedingsweert. Mijn thema's in mijn schilderijen begon ik hier al voor het eerst te onderzoeken: ritmes in de seizoenen en haar christelijke feesten gaven me de mogelijkheid ze juist hier, in deze omgeving, in hun oorspronkelijke meest zuivere vormen uit te diepen en te gebruiken in mijn lessen. Het Noorse droomlied van Olav Åsteson, een inwijdingsgeschiedenis in de midwintertijd heb ik later uitvoerig uitgewerkt in schilderijen.

Ik ben geïnteresseerd in de binnenwereld van de mens. Niet zo zeer in de emotionele mens, maar meer in de verhouding van de mens tot zijn geestelijke oorsprong. Hoe verbeeld je die? Hoe kan ik laten zien dat een mens in samenhang met een andere wereld leeft? Ik wil in beelden laten zien dat de verbondenheid met een geestelijke werkelijkheid er is. De worsteling van de mens om zichzelf te vinden en te kennen als bemiddelaar tussen deze twee werelden is actueler dan ooit. We kennen uit het verleden de schilderijen met meestal Bijbelse taferelen, die soms als meditatieve inhouden de mens een blik in een onzichtbare geestelijke wereld boden.

Ik heb getracht deze beelden naar onze tijd te vertalen. Eerst deed ik dat lange tijd in abstracte voorstellingen, maar er kwamen steeds meer herkenbare figuren in te voorschijn. De voorstellingen gaan over ontmoetingen, inclusief de geestelijke dimensie daarvan, zoals die voor mij leeft. Al schilderend zoek ik vol twijfel mijn weg totdat ik iets herken waar ik tevreden mee ben.

De zo ontstane beelden zijn bedoeld om momenten van gespannen evenwicht te ervaren, van krachten die zich samenballen voor een volgende stap in het nieuwe, het onzekere.